Is in een email uit boosheid een betaling nietig verklaren (i.e: Ik hoef je betaling niet meer!) rechtsgeldig?

achteraf gezien was het een emotie na een geschil, en blijft er toch geld met een debiteur openstaan. Kan hij of zij zich berusten op een eerder genoemde statement uit email?

Er zijn namelijk wel werkzaamheden verricht en is er niet betaald. Ook is de factuur niet gecrediteerd.

Ligt aan de algemene voorwaarden, als de algemene voorwaarden zeggen dat er afspraken gemaakt kunnen worden per mail is die mail rechtsgeldig.

Origineel gepost door Ed van Neerbos

Ligt aan de algemene voorwaarden, als de algemene voorwaarden zeggen dat er afspraken gemaakt kunnen worden per mail is die mail rechtsgeldig.

De AV heeft niks te maken met de rechtsgeldigheid van iets dat per e-mail wordt gezegd. Zolang je kunt aantonen dat iemand iets heeft gezegd is het al rechtsgeldig.

Als je in een vlaag van woede en boosheid die mail hebt gestuurd dan kun je beargumenteren dat er een wilsgebrek is; dat je iets zei maar dat je het eigenlijk niet wil.

Het zeggen dat een betaling niet meer gedaan hoeft te worden is een rechtshandeling, en die kan niet bestaan zonder dat de wil bestaat om die te laten bestaan. Als jij dus zegt dat je een betaling niet hoeft maar eigenlijk wíl je dat helemaal niet, want je wil wél gewoon die betaling, dan is het in principe geen rechtshandeling.

Maar dat hangt in dit geval ook van de mail af. Als jij een rustige, netjes opgezette mail hebt verstuurd waarin je in drie A4'tjes uitlegt dat je zijn betaling niet meer hoeft, dan is dat natuurlijk anders dan wanneer je in drie minuten een mail met zes scheldwoorden en zeven vloeken opstuurt en zegt dat hij z'n geld lekker mag houden.

Origineel gepost door Lennard E.

Als je in een vlaag van woede en boosheid die mail hebt gestuurd dan kun je beargumenteren dat er een wilsgebrek is; dat je iets zei maar dat je het eigenlijk niet wil.

Het zeggen dat een betaling niet meer gedaan hoeft te worden is een rechtshandeling, en die kan niet bestaan zonder dat de wil bestaat om die te laten bestaan. Als jij dus zegt dat je een betaling niet hoeft maar eigenlijk wíl je dat helemaal niet, want je wil wél gewoon die betaling, dan is het in principe geen rechtshandeling.

Maar dat hangt in dit geval ook van de mail af. Als jij een rustige, netjes opgezette mail hebt verstuurd waarin je in drie A4'tjes uitlegt dat je zijn betaling niet meer hoeft, dan is dat natuurlijk anders dan wanneer je in drie minuten een mail met zes scheldwoorden en zeven vloeken opstuurt en zegt dat hij z'n geld lekker mag houden.

Inderdaad, hier kan je je beroepen op artikel 3:33 van het Burgerlijk Wetboek, want je wil stemt niet overeen met de verklaring.

Dat is een goed punt. ^^ Dank!

J van der Linde,

In principe moet een ieder af kunnen gaan op de bewoordingen van een ander. Uit de context, de specifieke omstandigheden van het geval hangt het ervan af of de wederpartij erop mocht vertrouwen dat jij meende wat je zei (Haviltex-formule). Er is wat voor te zeggen dat je zoiets uit boosheid in een mail zei, en hoe snel je hierop terugkwam. Indien je binnen een dag weer een mail stuurde heb jij een streepje voor. Of je mail